Laatst gaf ik een training in oplossingsgerichte therapie aan een groep van psychiatrische verpleegkundigen. Hun grootste genoegen halen ze uit het vergroten van de veerkracht van hun patiënten... Maar even groot is hun frustratie als het niet wil lukken. Als het lijkt alsof hun patiënten er alles aan doen om zichzelf in de vernieling te werken. Ik heb de aandacht op dat moment verschoven naar hun eigen coping mechanismen. Ze hadden het over de lat laag leggen, elkaar blijven ondersteunen en ervoor zorgen dat ze ook die patiënten graag blijven zien.

Op de trein terug naar huis las ik toevallig een toepasselijke passage uit het boek van Insoo Kim Berg: Solutions Step by Step. A Substance Abuse Treatment Manual. Ze schrijft: 

“We komen allemaal cliënten tegen die een ware test zijn voor ons uithoudingsvermogen en onze vaardigheden. Ze doen ons zelfs afvragen waarom we eigenlijk hulpverleners geworden zijn. Het gaat om cliënten die er precies op uit zijn om van hun leven een boeltje te maken en zichzelf helemaal onderuit halen. Het gaat om cliënten die er maar niet in slagen om hun leven op orde te krijgen, ondanks de inspanningen van vele mensen rondom hen - zoals wij. Soms zouden we willen uitvliegen en zeggen: “Hoe durf je om je eigen talent, persoonlijkheid, intelligentie en toekomst zo te verkwanselen!” Maar voor je dat zou overwegen, of ook maar de zorg voor zo’n mensen zou opgeven, zouden we je dit nog willen zeggen. (...) Hoe destructief ook, misschien is dit het best mogelijke voor hen op dit punt in hun leven. Misschien zijn ze nu nog niet klaar voor onze hoopvolle blik op de toekomst. Misschien morgen, wie weet? Maar het is belangrijk om ons eraan te herinneren dat ze op deze plek op dit moment moeten zijn vooraleer ze een stap verder kunnen zetten. Wanneer we er zo naar kijken, wordt het duidelijk dat -hoe destructief het nu ook is- het voor hen nu even zo moet zijn. Met dat perspectief kunnen we cliënten gunnen om hun tijd te nemen. Dit is acceptatie en de essentie van de serenity prayer."

God, give me grace to accept with serenity
the things that cannot be changed,
Courage to change the things
which should be changed,
and the Wisdom to distinguish
the one from the other.